Արագիլն ու աղվեսը - Հայրապետ Հայրապետյան

(ռուսերենից)

Աղվեսը մի օր
Արագիլ եղբորը
Կանչել էր ճաշի:
- Վեր առ, մի՛ քաշվի,
Արագիլ եղբայր,
Վեր առ, վեր առ կեր,
Հավատա անգին,
Սպաս է կարգին:

Բայց ինչպե՞ս ուտեր.
Ափսեն տափակ էր:
Կը՛տ հա՛ կը՛տ արավ,
Բայց բան չդառավ:
Աղվեսը ելավ
Սպասը կերավ,
Բերանը սրբեց
Եվ հյուրին ասաց.
- Ների՛ր, արագի՛լ,
Տնազ մի՛ անիլ,
Պատիվդ այդ չէր,
Սպասը քիչ էր:
- Տունդ շեն, աղվե՛ս,
Թե հարմար գտնես,
Նեղություն քաշիր,
Եկ ինձ մոտ ճաշի:

Մյուս կեսօրին,
Նոր շորը հագին,
Հպարտ ու զուգված
Աղվեսը գնաց
Եղբոր մոտ ճաշի:
- Մոտ եկ, մի՛ քաշվիր,
Թանկագին եղբայր,
Վեր առ, վեր առ կեր,
Հավատա անգին,
Փլավ է կարգին:

Բայց ինչպե՞ս ուտեր,
Ամանը խոր էր,
Երկար ու նեղլիկ:
Աղվեսը սուսիկ
Շուրջը պտտվեց,
Հոտոտեց, լիզեց,
Բայց բան չդառավ՝
Միայն հոտն առավ:

Արագիլն այստեղ
Այն ամանը նեղ,
Դատարկեց մաքրեց,
Իր եղբորն ասաց.
- Սիրելի աղվես,
Խնդրեմ ինձ ներես.
Ինչ որ ցանեցիր,
Այն էլ հնձեցիր:

Հետաքրքիր է նաև