- Ա՜յ փոքրիկներ, ա՜յ սիրուններ,-Ասավ քամին տերևներին,-Աշուն եկավ, մոտ է ձմեռ,Ի՞նչ եք դողում ծառի ծերին։Ոսկի, դեղին, վառ ծիրանիԳույներ հագեք խայտաբղետՈւ ճյուղերից ձեր մայրենիԵկե՛ք ինձ հետ, փախե՛ք ինձ հետ...Եկեք տանեմ հեշտ ու անթև,Անհետ ճամփով, անհայտ տեղեր,Չեք իմանա այնուհետև...Էլ ինչ է դող, ինչ է ձմ...
– Վա՜յ, մայրիկ ջան, տե՛ս՝ Բակն ու դուռը լի Ինչքա՜ն սպիտակ Թիթեռ է գալիս… Այսքան շատ թիթեռ Չեմ տեսել ես դեռ։ – Չէ, ի՛մ անուշիկ, Թիթեռներ չեն էդ, Թիթեռներն անցան Ծաղիկների հետ։ Էդ ձյունն է գալիս, Փաթիլն է ձյունի, Որ կարծես սպիտակ Թիթեռնիկ լինի։ Հովհաննես Թումանյան
Ի՞նչ կըլինի, ասա, գրիչ,Ինձ էլ սիրես գոնե մի քիչ։Ինչո՞ւ իմ մեծ քրոջ ձեռքինԳրում ես միշտ վարժ ու կարգին.Իսկ իմ ձեռքին խազմըզում եսՍև ագռավի ճանկերի պես։Ես քեզ վատ բան ի՞նչ եմ արել։Եկ, խնդրում եմ՝ ինձ համար էլԳրի էնպես արագ-արագ,Էնպես ուղիղ, սիրուն, բարակ։Գրիչը լուռ լըսում, լըսում,Ճըռճըռում է ու խազմըզ...
Վաղո՜ւց, երբ մոտ էր երկրին երկինքը,Ու լըսում էր դեռ մարդկանց տերն-ինքը,Էն լավ ժամանակ երկու մանուկներՈւնեին մի չար, մի անսիրտ խորթ մեր։- Կորե՛ք, գընացեք, աշխատանք արեք,Աշխատանք արեք ու եկեք կերեք.Ի՞նչ եք վեր թափել անգործ ու անբան,Հասած տըղերք եք հինգ-վեց տարեկան... Էսպես բարկացավ մի օր խորթ մերը,Ճիպ...
Ձեր կարծիքը շատ կարևոր է մեզ համար, և Ձեր կողմից առաջադրված ցանկացած հարց, առաջարկ կամ դիտողություն պարտադիր արձագանք կստանա:
