Հայ գրականություն

Մեր լեզուն

Մեր լեզուն մեր խիղճն է դա,Սուրբ հացը մեր սեղանի,Մեր հոգու կանչն է արդարՈւ համը մեր բերանի: Մեր լեզուն ծուխն է մեր տան,Մեր կշիռն աշխարհի մեջ,Նա աղն է մեր ինքնության,Էության խորհուրդը մեր: Մեր լեզուն արյունն է մեր,Արյունից ավելի թանկ,Մեր բուրմունքն ու գույնն է մեր,Մեր լեզուն մենք ենք...

Կիկոսի մահը

Մի աղքատ մարդ ու կնիկ են լինում, ունենում են երեք աղջիկ։ Մի օր հերը աշխատելիս է լինում, ծարավում է, մեծ աղջկանը ջուրն է ղրկում։ Էս աղջիկը կուժն առնում է գնում աղբյուրը։ Աղբրի գլխին մի բարձր ծառ է լինում։ Էս ծառը որ տեսնում է՝ իրեն-իրեն միտք է անում. — Հիմի որ ես մարդի գնամ ու մի որդի ունենամ...

Լուսին

Լուսինը մի անհամբեր երեխա է եղել: Մի օր, երբ մայրը խմոր է շաղախում, լալով գալիս է, մորից հաց է ուզում: Մայրը զայրացած՝ խմորոտ ձեռով ապտակում է լուսնին, անիծում, որ նա երբեք չկծտանա: Ապտակից լուսինը թռչում է երկինք, դեմքին՝ խմորի կտորներ: Երբ լուսինը կուշտ է լինում, պայծառ փայլում է երկնքում, երբ...

Հուր և ջուր

Կրակն ու ջուրը քույր ու եղբայր են. կրակը քույրն է, ջուրը՝ եղբայրը: Մի անգամ քույր ու եղբայր վիճում են, թե իրենցից ով է ավելի ուժեղ։ Որոշում են չափել իրենց ուժերը։ Կրակը իր ուժը ցույց տալու համար սկսում է այրել սարերի ամբողջ չոր խոտը։ Եղբայր-ջուրը գալիս է և անմիջապես հանգցնում հրդեհը։ Այդ օրվանից ք...