Անտառի մեջ, մի բացատում,
Նապաստակն էր ուրախ ապրում:
Բայց դեռ չանցած շատ ժամանակ,
Գլխին եկավ մի մեծ փորձանք.
Աղվեսը չար ու անկշտում
Եկավ, ապրեց այն բացատում:
Փախավ քունը մեր խլշիկի.
Չար թշնամուց ո՞վ կփրկի:
Մտավ բույնը, մնաց անքուն,
Գիշեր-ցերեկ սոված, արթուն:
Մի օր էլ նա իր բնի մեջ
Հառաչում էր, լալիս անվերջ,
Մեկ էլ լսեց, որ բացատից
Խշխշոցի ձայն է գալիս:
Սիրտը մարեց...
Թաքուն նայեց,
Տեսավ կանաչ այն բացատով
Էշն է գալիս կանաչ ճամփով:
- Ա՛յ էշ քեռի,
Ի՛մ սիրելի,
Վաղուց է որ չեմ քնել ես,
Ի՞նչ կլինի պահակ կանգնես,
Որ աղվեսն այն չար ու ագահ
Չգա և ինձ մեծ վնաս տա:
- Ի՞նչ ես ասում, խլշիկ ախպեր,
Ի՜նչ վատ օրի ես հանդիպել:
Աղվեսն ի՞նչ է, որ վախենամ,
Հենց քո բնի մոտ կմնամ,
Իսկ դու գնա, քնիր հանգիստ,
Վնաս չի գա ոչ մի մազիդ:
Էշն արածեց մի ժամ, երկու,
Նապաստակի տան մոտերքում
Խոտ չմնաց թարմ հյութալի,
Ուզեց գնալ խորքն անտառի:
Բայց թե ինչպես թողներ նրան
Վտանգի մեջ, անօգնական:
Մի քար բերեց հսկա ու մեծ,
Խլշիկի տան մուտքը փակեց:
«Էլ կարո՞ղ է աղվես քեռին
Վնասել իմ բարեկամին»,
Հպարտացավ ավանակը,
Հայդե՛, դեպի մութ ծմակը...
Ճշմարիտ է, աղվես քեռին
Չվնասեց բարեկամին,
Բայց ի՞նչ օգուտ. խլշիկը խեղճ
Մեռավ, մնաց իր բնի մեջ...
Մեկնաբանել