* * *
Ես սողուն եմ թունավոր,
Ինքս երկար ու կլոր
Ոտքեր չունեմ, բայց արագ
Սողում եմ ես համարձակ։
* * *
Կենդանի է վայրենի,
Քնքուշ ու թանկ մորթ ունի,
Ինքը ագահ, խորամանկ,
Բույնը ունի հազար ծակ։
* * *
Մարդու, հոտի ու դռան
Պահապանն են աննման,
Ե՛վ մշակ եմ, և՛ որսկան,
Ամեն բանի պետքական։
* * *
Սիրելի եմ ամեն տան,
Մանուկներին բարեկամ,
Մուշտակս տաք ու քնքուշ,
Ես մկների՝ աչքի փուշ։
* * *
Ես մի անզեն կենդանի,
Ունեմ անթիվ թշնամի,
Շատ վախլուկ եմ ու պոչատ,
Կրծողներին հարազատ։
* * *
Մեծ ծառերի փչակում
Ես իմ պալատն եմ սարքում,
Եվ ծառեի կատարին
Ուտում ընկույզ ու կաղին։
* * *
Ես արքան եմ անտառի,
Ձայնս ուժեղ, ահռելի,
Ինձնից փախչում են, սարսում
Մարդ ու գազան, անասուն։
* * *
Մարմնիս վրա, ահա, տե՛ս
Սուր-սուր փշեր ունեմ ես.
Մնով հյուրն եմ դաշտերի,
Եվ թշնամին օձերի։
* * *
Կենդանի եմ մարդու պես,
Ունեմ և՛ ձեռք, և՛ երես,
Տունս՝ տաքուկ անտառը,
Մեծ ծառերի կատարը։
* * *
Այգում, դաշտում, պուրակում
Անուշ հյութ ենք հավաքում,
Համեղ բան ենք տալիս ձեզ։
Դուք ինչպե՞ս եք կոչում մեզ։
Ճանաչո՞ւմ եք մեզ - Հայրապետ Հայրապետյան
Հետաքրքիր է նաև
Մեկնաբանել