Մի ամռան օր հայրը և իր տասներկու տարեկան տղան գնում են արտը՝ հնձի։ Մի քիչ որ հնձում են, հայրն ասում է.
- Որդի՛, քաղցած ենք, նստենք հաց ուտենք։
Նստում են հացի, հայրը՝ տղայից, տղան՝ հորից շատակեր են լինում։
Տղան տեսնում է՝ հայրը մեծ-մեծ պատառներով է ուտում, ինքն էլ մեծ-մեծ պատառներ է անում։
Վերջապես, երբ ուտում կշտանոմ են, տղան ասում է.
- Հայրի՛կ, տեսա՞ր ինչ լավ կերանք, էսքան հաց ուտել կինի՞։
Հայրն էլ ասում է.
- Դե՛, ես մի առյուծ, դու էլ՝ առյուծի ձագ, իհարկե, պետք է ուտենք։
Սկսում են հունձ անել։ Դեռ մի քիչ չհնձած՝ թուլանում են, ալարում։ Տղան ասում է.
- Հայրի՛կ, հոգնել եմ, արի հանգստանանք։
Նստում են, որ հանգստանան, նայում են տեսնում՝ արտից մի փոքր կտոր է հնձած։
- Հայրի՛կ,- ասում է որդին,- ինչո՞ւ էդքան քիչ ենք հնձել։
- Հայրիկը քեզ մատաղ, դե, ես մի հալիվոր, դու էլ՝ մի քորփա երեխա, ո՞նց շատ հնձենք։
Երկու հնձվոր
Հետաքրքիր է նաև
Մեկնաբանել