Մի օր Առյուծը հիվանդացավ, ուժից ընկավ, էլ տեղից չբարձրացավ։ Ինչքան թռչուն, գազան կար՝ հավաքվեցին, գնացին Առյուծից իրենց վրեժն առնելու, Էշն էլ գնաց։
Առյուծը հալից ընկած, խեղճացած պառկած էր։ Բոլոր գազաները գնացին-եկան ու տո՛ւր թե կտաս, զարկեցին Առյուծի գլխին։ Առյուծը ձեն չէր հանոււմ։ Էշն էլ եկավ ու մի պինդ քացի տվեց Առյուծի ճակատին։ Առյուծը սրտի խորքից մի «ա՜խ» քաշեց ու տնքաց։
Գազանները զարմացան, ասին.
- Էդ ինչի՞ մենք զարկեցինք՝ ձեն չհանիր, համա որ Էշը զարկեց՝ տնքացիր ու «ա՜խ» քաշեցիր։
Առյուծը ասավ.
- Վա՜յ գլխիս, էն օրն եմ ընկել, որ Էշն էլ է քացի տալիս ինձ, հենց դրա՛ համար եմ տնքում ու «ա՜խ» քաշում։
Մեկնաբանել