Ես այս երգը երգում եմ կանգնած,
որովհետև դու նա ես,
ում խաղաղության համար զոհվում են առանց կասկածելու,
որովհետև դու նա ես.
ում համար կռվի են ելնում առանց հրամանի,
որովհետև դու նա ես,
հենց նա, որին ասում են միակ,
որին կարոտում են հեռվից,
որի համար արտասվում են օտար սրճարաններում
և նավերի վրա:
Ես այս երգը երգում եմ սկզբից,
որովհետև դու նա ես, որին կորցնելուց հետո
էլ ոչինչ չենք ունենա կորցնելու,
որովհետև առանց քեզ անձրևը ջուր է սովորական,
լեռները` քարերի կուտակում,
սերը` շքեղություն ավելորդ
և որդի ծնելը` հանցագործություն:
Դժվար է խոսքով ասել այն, ինչ որ սրտում է պահված,
Առավել ևս դժվար է լռել:
Լուսամուտներից թափվող լույսերի հորդացումի հետ
իմ մտքի հոսքը պարզվում է ու դառնում հստակ:
Ես որոնում եմ կապը, որն իր հետ
ճշմարտության լույս կտա խոսքերիս,
ու շաղախելով ես այս ամենը
հարազատության տաք զգացումին
վերադարձնում եմ մահա նորից քեզ:
Ներիր, որ քո գովքը չեմ գունազարդում
Նոյի տապանի որոնման տենդագին ջանքերով,
որովհետև երգը, որ պիտի ուղղվի քեզ
պիտի նոր լինի քո նման,
որովհոտև դու նոր ես ամեն օր
և պիտի լինես այդպես շարունակ:
Ես այս երգը երգում եմ գլխաբաց,
որովհետև դու նա ես,
ում ձեռքը պետք է իջնի մեր գլխին օրհնության նման,
երբ մենք ճանապարհ ենք ընկնում,
երբ մենք սկսում ենք օրը,
երբ մենք ծնունդ ենք տալիս տողին ու մտքին…
Իսկ ես ահա չեմ դնում վերջակետ,
որովհետև այս երգը չպետք է վերջանա,
որովհետև ես ու իմ երգը
միշտ քեզ հետ ենք
և միշտ քեզ համար:
Աղբյուրը՝ hovhannesgrigoryan.com
Մեկնաբանել