Հայ մայրը անցնելու է դժոխքի միջով, բայց իր որդուն անարժանապատիվ նահանջի չի՛ դրդելու, Աննա Հակոբյան

Երբ ամեն զանգից վեր ես թռչում, սրտիդ աշխատանքն արագանում է, ծնկներդ ծալվում են, աչքերիդ առաջ մթնում է, ուսերիդ ծանրությունից ողնաշարդ չես կարողանում ուղիղ պահել, ուզում ես ավելի շուտ հողի տակ անցնել, բայց հանկարծ այդ զանգը քեզ քո զինվոր որդու մասին վատ լուր չբերի կամ ասում ես՝ Աստված իմ գոնե վիրավորված լինի։
Նույն պահին մտածում ես մյուս ձագերի մասին, որոնց ոչ թե անձամբ դու ես կաթ տվել, փայափայել ու մեծացրել, այլ քո նման մեկը։

Մենք՝ բոլոր հայ մայրերս քիչ-քիչ մահանում ենք մեր ամեն մի հերոս զինվորի, բայց մեր սրտում՝ մեր «ձագի, գառնուկի» հետ միասին։
Որդի կորցրած մայրը մահանում է իր բալի հետ միասին, պարզապես դա ֆիզիկապես արձանագրվում է ինչ-որ մի օր, ինչ-որ մի պահի։
Մեզ՝ մայրերիս համար սա դժոխք է։
Բայց մենք ո՛չ հայրենիք եւ ո՛չ էլ արժանապատվություն չունե՛նք թշնամիներին տալու։
Հայ ժողովուրդը այլեւս երբե՛ք չի ցեղասպանվելու։
Հայ մայրը անցնելու է դժոխքի միջով, բայց իր որդուն անարժանապատիվ նահանջի չի՛ դրդելու։

***

Every phone call makes you spring onto your feet, your heartbeat rushes, your knees bend, your eyes black out, you cannot hold your back up because your shoulders droop down heavily, you’d rather be dug into the earth than hear the call bringing you the bad news of your son or you say “I beg you, God, may he be wounded…”
At the same time, you think about other kids who were not breastfed, reared and raised by you, but another woman, so much like you.
We, all Armenian mothers, die away little by little with every hero soldier we lose, but our hearts stone and stop with those of our own kids.
A mother that loses her son dies with her kiddo, simply this is physically recorded at a later point, on a different date.
This is hell to us, mothers.
But we cannot give our homeland or dignity to enemies.
The Armenian people will never fall in a genocide again.
The Armenian mother will live through hell, but will not urge her son to an undignified retreat.