Գարու հաշիվը - Վարդան Այգեկցի

Մի մարդ կալից գրաստով գարի էր կրում տուն։ Եվ քուռակը մոր հետ գնում էր ու ետ դառնում։

Իսկ տանը, ուր կրում էին գարին, մի խոզ կար կապած, որին գիրացնում էին:

Գարին նրանից անպակաս էր, որպեսզի ուտի և գիրանա։

Քուռակն ասաց մորը.

- Ինչո՞ւ համար այն խոզը առանց աշխատանքի ուտում է գարին, որ մենք կրում ենք մեծ դժվարությամբ, և մեզ, որ չարչարվում ենք, օրը մի անգամ են գարի տալիս։
Մայրն ասաց.
- Լսի՛ր, որդյա՛կ, մի շաբաթ ևս համբերիր, ես քեզ պատասխան կտամ ու քո աչքով կտեսնես։

Մի շաբաթ հետո էշը և քուռակը բեռով տուն էին գալիս: Քուռակը մորից առաջ էր գնում և լսեց ուժեղ խռնչոցի ձայն, որովհետև խոզը մորթում էին։
Քուռակը խրտնեց և ետ փախավ դեպի մայրը:
Մայրն ասաց.
— Ի՞նչ եղավ քեզ, որդյակ, որ սոսկում ես. մի՛ վախենար խոզից, որովհետև նրանից գարու հաշիվն են ուզում:
Դարձյալ եկան կալը` գարի կրելու։
Եվ երբ բարձված վերադարձան տուն, քուռակը բարձրացնելով ոտքի սմբակը, մորն ասաց.
— Ո՜վ մայր, տես թե ոտքիս չի՞ փակչել գարու մի հատ, որ ինձնից էլ հաշիվ ուզեն, ինչպես խոզից։