Մի օր ինձ բռնեցի այն մտքի վրա, որ ընկել եմ ինքս իմ հետևից ու անում եմ ամեն բան չուշանալու, հասցնելու համար, այնինչ չունեմ գլխավոր հարցի պատասխանը՝ ՈՒՇԱՆՈՒՄ ԵՄ ԻՆՉԻ՞Ց:
Հիշեցի դպրոցական տարիներս՝ ավարտական դասարանում ամենամեծ սարսափը, որ կարող էի պատկերացնել՝ այդ տարի ԲՈՒՀ չընդունվելն էր. ես շատերի նման բացառում էի միտքը, թե կարող է չընդունվեմ: Նույն տրամաբանությամբ ոմանք շտապում են ամուսնանալ, մյուսներն ասում են ԱՅՈ առաջին իսկ պատահած աշխատանքային առաջարկին, երեխա են ունենում... Շուտ-շուտ, արագ-արագ միայն թե չուշանան: Ու նորից հարց՝ ՈՒՇԱՆԱԼ ԻՆՉԻ՞Ց․․․
Շատերդ կասեք, որ խնդիրը տարիքի մեջ է, մարդիկ վախենում են, որ այս կամ այն բանն անելու տարիքը կանցնի ու չեն հասցնի: Ինչ-որ իմաստով համաձայն եմ, ԲԱՅՑ...
Սկսել եմ հասկանալ, որ տարիքի մասին մեր պատկերացումները մեզ ստիպում են ոչ թե ԱՊՐԵԼ ու վայելել, այլ ՎԱԶԵԼ ու անհանգստանալ, քանի որ ինչ-որ մեկը որոշել է, որ 40-ից հետո նոր մասնագիտություն սովորելը ծիծաղելի է, ի՞նչ հոբբի 50 տարեկանում, ո՞նց կարելի է սիրահարվել 60-ում...
Ես ճանաչում եմ կնոջ, ով միայն 50-ից հետո ճաշակեց իսկական սիրո երջանկությունը, մեկ ուրիշին գիտեմ, որը 48 տարեկան էր, երբ ոտք դրեց ուսումնական կենտրոն լրագրող դառնալու ակնկալիքով, մորաքույր ունեմ, որը 70-ի շեմին պատրաստվում է սեփական բիզնեսը սկսել:
Ինչո՞ւ ենք վախենում սկսել մաքուր էջից, փորձել, ոգևորվել, ձախողել ու հաջողել... Ինչո՞ւ ենք ուզում, որ շարժումն ավարտվի՝ տանելով իր հետ նոր բան սովորելու, նոր բանի ձգտելու, նորովի ապրելու ցանկությունը: Իրականում, այդպես մենք ավելի արագ ենք ծերանում... Կրթություն ունեմ, աշխատանք ունեմ, ընտանիք էլ ունեմ, ՎԵՐՋ, կարող եմ հանգիստ ապրել: Իսկ թե ինչ ենք հասկանում «հանգիստ ապրել» ասելով՝ երևի կռահում եք՝ ՍՊԱՍԵԼ ԾԵՐՈՒԹՅԱՆԸ:
ՎԵՐՋ, ԻՆՁ ՀԱՄԱՐ ՍԱՀՄԱՆՈՒՄ ԵՄ ԵՐԲԵՔ ՈՒՇ ՉԷ.
- ցանկանալ
- սովորել
- ոգևորվել
- նախաձեռնել
- սկսել
- ԱՊՐԵԼ
Add comment