Հանկարծահաս համաճարակը կոտորեց հովվի ամբողջ հոտը։ Իմանալով այդ, գայլը եկավ հովվի մոտ մխիթարանքի։
-Մի՞թե դա ճիշտ է,- հարցրեց նա հովվին,- աստված իմ, ի՜նչ մեծ փորձանք է, ի՜նչ սիրունիկ, ի՜նչ թմբլիկ ոչխարներ էին․․․
Եվ գայլը սկսեց հոնգուր-հոնգուր արտասվել։
-Շնորհայալ եմ, եղբայր Իզեգրիմ,- հառաչեց հովիվը,- տեսնում եմ, բարի ես ու սրտացավ։
-Ճիշտ որ՝ սրտացավ,- ասաց Հիլաքս շունը,- փորձանքը մերն է, բայց տես, որ նրա սիրտն է ցավում։
Комментировать