Սպանվալա իմ մեջիս հույսը,
Տուվս իլալ աշկիս լյուսը,
Էլ սերտ չօնիմ ծիծըղելի,
Արև չոնիմ երկնքան քըղելի։
Պա ես քու մեջիդ ծաղկունքում իլալ,
Պա ես քու սրտիդ արևնում իլալ,
Վեր թոռը եկալա թրջալ ծաղիկը,
Ասալն Աննանա...
Մեր Արև Մեկունցիկը։
Մհենգ առանց Քեզ... ես հու՞նց ապրիմ, բալա...
Սերտըս կտոր֊կտոր ըրիր...
Արև չի մնացալ, աշկերըս հանգյալա,
Ինձ պենդ խտեցիր, տարիր կուրցըրիր...
Ես մծացալում քու փափուկ հափռումդ...
Քեզ էլ միշտ ասալում Տոնս մենակ տուվս։
Բայց ինձ թաղալս մհենգ քու հողումդ,
Ես էլ կամվեչ... Տու կասվեչ... հորը՞ս, հուվը՞ս
Արցախ...
Էս հինչ ըրիր ինձ նհետ։
Ես մեռի է ՜...
Մեռի քիզնըհետ ...
Հեղինակ՝ Աննա Մեկունց
Комментировать