Բազմած մեր վեհ լեռների մեջ,
Աչքդ հառած երկնքին,
Ժպտում ես դու, ականջ դնում
Ալիքների երգերին։
Անթիվ դարեր ապրել ես դու
Մեր աշխարհում հարազատ,
Բայց հոսել են քո ջրերը
Ապարդյուն ու անաշխատ։
Այժմ առատ լույս են տալիս
Քաղաքներին, գյուղերին,
Կյանք ես տալիս, բերք ես տալիս
Համայնական գաշտերին։
Դու եղել ես և կմնաս՝
Որպես զարդը մեր երկրի,
Եվ քո տված լույսը առատ
Էլ երբեք չի խավարի։
Комментировать