(Կռիլովից)
Հին առակ է.
Աղվեսի դունչը խաղողին
Չհասավ, ասավ՝ խակ է:
Սոված աղվես
Մտնի պարտեզ...
Տեսնի խաղող,
Օ՜խ... արևկող
Հակինթ ճիթեր
Վերից կախ - կախ,
Ա՜յ թե կուտեր,
Աչքն էր տեսնում,
Դունչ չէր հասնում:
Էստեղ պուպուզ,
Էնտեղ կուկուզ,
Էս վազի տակ, էն վազի մոտ,
Վերջն աչքե տես, բերնե կարոտ,
Խիստ սրտնեղած
Ելավ գնաց
Պարտեզից դուրս՝
Հետն ասելով.
- Մի խոսքով,
Լավ է տեսքով,
Բայց խակ է, կանաչ է,
Ուտելու բան չէ
Բերանդ տաս՝
Ատամհարիք
Կստանաս։
Комментировать