Դեղձանիկը մի թակարդում
Զարկվում էր ու թպրտում։
Մի տատրակիկ,
Պուճուր ձագիկ,
Ծիծաղում էր նրա վրա․
- Բա ամոթ չէ՞, - ասում էր նա, -
Օր ցերեկով,
Բաց - բաց աչքով
Ընկար էդպես
Դու կույրի պես։
Ես լինեի,
Չէի խաբվի,
Իմ արևը։
Մին էլ՝ ըհը՜,
Ոտն ու թևը
Գցեց ցանցը
Սնապարծը։
Տեղն էր, տեղը էն տատրակին,
Ինչո՞ւ ծաղրեց դեղձանիկին։
Комментировать