Փայտահատ Մոսին՝
Կացինը ուսին,
Մտավ անտառ:
Հո՛գիս, - ասավ նրան մի ծառ, -
Դալար մնան քո կռները,
Կացինըդ ա՛ռ, էս ծառերը
Իմ բոլորից ջարդի՛ր զատ - զատ.
Ինձ չեն թողնում բուսնեմ ազատ.
Տես՝ կապել են գլխիս կամար.
Արև չկա խեղճիս համար,
Էս մթան մեջ խոնավ, նեխված,
Արմատներիս տեղը նեղված,
Ինչպե՞ս կարող եմ զորանալ,
Շրջակայքի զարդը դառնալ:
Կացինն առավ փայտահատ Մոսին,
Հա՛ էս ծառին, հա՛ էն մյուսին,
Ծառի շուրջը լայն ու արձակ
Մի տեղ բացեց, շատ ընդարձակ:
Բայց խնդումը շատ չտևեց.
Էն լավ օրին վատն հետևեց.
Հա՛ արևը ծառը մրկեց,
Հա՛ կարկուտը ճյուղքին զարկեց,
Ու մի օր էլ քամին սաստիկ
Կոտրեց ծառը չարաբաստիկ:
Add comment